Update

Het vorige verslag ben ik geëindigd met dat we cursus hadden, dus daar zal ik maar weer verder gaan.

We moesten voor stage bij de gehandicapte kinderen 2 dagen cursus volgen. Deze cursus was bedoeld voor de huismoeders, maar het zou voor ons ook wel nuttig zijn. De inhoud van de cursus was heel nuttig, het ging over hoe je kinderen juist moet positioneren, hoe je ze eten geeft, hoe je met ze communiceert enz. Wel erg frustrerend was dat alles minstens 3x werd verteld in andere woorden, 1 voorbeeld niet voldoende was maar er minstens 5 voorbeelden nodig waren, alles té beeldend werd verteld en ten slotte alle vragen die de cursusvrouw stelde, moesten door iedereen in koor beantwoord worden (en dan het liefst ook nog 3x hetzelfde antwoord herhalen, in koor). Na een paar uur waren we dit dus al helemaal zat, maar de cursus duurde helaas 2 dagen (de laatste 2 uur hebben we gelukkig mogen overslaan:)). ‘s Avonds had ik dan mijn eerste traditionele Afrikaanse braai, wat blijkt hier, ze bakken eerst al het vlees wat ze hebben, om vervolgens alles tegelijk te kunnen eten. Uiteindelijk gingen we dus pas rond 10 uur eten, best laat als je om half 7 al honger hebt.

In het weekend stond er een tripje Kaapstad op de planning, Carmen, Daisy en ik zijn overdag naar het Waterfront geweest, een groot winkelcentrum. Daarna zijn we met de groep gaan eten en stappen. Bij het stappen hebben we meteen kennis gemaakt met de zakkenrollers van Kaapstad, die deze avond erg actief zijn geweest, gelukkig mis ik niks. Bij terugkomst in ons hostel stond ons een leuke verrassing te wachten, we lagen met zijn 3en op een 4 persoonskamer, bij terugkomst bleek de 4e persoon een man te zijn die heel hard snurkte en scheten liet. Onze weinige uurtjes slaap die overbleven na het stappen, werden dus niet echt optimaal benut hierdoor. Ook werd ik elke keer wakker als mijn onderbuurman zich in het stapelbed zich omdraaide (elke 5 min ongeveer), omdat het stapelbed niet heel erg stabiel was (mega gammel oud krak ding dus).

Op stage zijn we begonnen met alle patiënten te onderzoeken, om oude dossiers up to date te maken of nieuwe dossiers aan te leggen. Wel lopen we tegen de communicatie aan, bij de kinderen en de ouderen is het lastig om te communiceren in het Afrikaans, tegen de meeste praten we Engels en antwoorden de mensen in het Afrikaans. Normaal Afrikaans is nog wel te verstaan, alleen de meeste van onze patiënten praten erg moeilijk, dus af en toe zijn er wel wat communicatie problemen. Ook verstaan niet alle mensen Engels, dus dan moeten wij ons beste Afrikaans uit de kast halen (langzaam Nederlands werkt meestal ook gelukkig).

Bij huis Silwerjare heb je 2 verschillende groepen patiënten om het even kort te zeggen. Groep 1 zijn de patiënten die kunnen lopen met een looprek/rollator, maar in een rolstoel zitten, omdat er geen rollators of looprekjes meer zijn en wel heel veel rolstoelen. Groep 2 zijn de patiënten die nooit meer zullen kunnen lopen, maar als enige doel hebben om te willen lopen en niet inzien wat voor een ziektebeeld ze hebben en lopen dus totaal niet realistisch is. Heel praktisch dus allemaal, maar we hoeven ons hier de komende tijd hier zeker niet te vervelen.

Bij Agapé krijgen veel kinderen al fysiotherapie, of ja fysiotherapie.. Hier komt 1x in de 3 maanden een fysiotherapeut langs, die schrijft per kind een aantal oefeningen voor en de huismoeders/leraressen voeren deze oefeningen dan met de kinderen uit. De oefeningen die voorgeschreven worden, vinden wij goed, maar nu gaan we dus kijken naar de manier waarop de oefeningen uitgevoerd worden. Bij Agape is het voor ons heel lastig om te bepalen op wie we ons allemaal gaan focussen, omdat zoveel kinderen fysiotherapie nodig hebben. Ook is hier de communicatie met de leraren op school nog niet zo goed. Van de week kwamen we daar aan, bleek dat alle kinderen van school ergens anders naar toe gingen om te oefenen voor een hardloopwedstrijd, maar dat was iedereen vergeten om te vertellen. Nou ja, dan maar geen stage die ochtend.

Afgelopen weekend hadden we het plan om weer een weekendje naar Kaapstad te gaan, dat plan ging helaas niet door want we konden nergens meer een hostel krijgen. Er was een grote gay-pride ofzoiets, dus alles was vol. Nou besloten om dan zaterdag met een groep naar Kaap de goede hoop te rijden, een foto bij het bord kaap de goede hoop mag namelijk niet ontbreken als je in Zuid-Afrika geweest bent. Onderweg kwamen we langs een fish fare, in en rondom een kerk was een marktje met allemaal verschillende soorten viskraampjes, andere kraampjes en zelfs een beergarden. Heel druk en gezellig, maar wel raar om te zien dat er ook mensen lekker aan het picknicken waren op het kerkhof, fijn tussen alle grafstenen in. Wel echt overheerlijke vis gegeten van de bbq trouwens. De volgende stop was in Simon’s town, daar leven namelijk pinguïns. Pinguïns in Afrika, ja die wilden we wel zien natuurlijk. Snel een paar foto’s gemaakt en weer verder, want heel bijzonder was het eigenlijk niet. Aangekomen in het park waar kaap de goede hoop zich bevindt, gingen we eerst naar cape point. De route daar naar toe en cape point zelf waren echt prachtig. Daar veel te lang rondgelopen, waardoor we eigenlijk geen tijd meer hadden om naar kaap de goede hoop te gaan. Toch snel even snel langs kaap de goede hoop gegaan om een foto te maken. Achteraf bleek helaas dat de man die wij als fotograaf kozen niet zo’n goede fotograaf was, want bij de foto met het bord kaap de goede hoop, ontbreekt het halve bord. Nou ja, wij vinden het gelukkig niet heel erg om daar nog een keer terug te moeten. Onderweg in dit hele park hebben we ook onze eerste wilde dieren gespot, struisvogels met baby struisvogels (die leuk mee renden met de auto) en een hele apenfamilie.

Zondag besloten we om maar weer terug te gaan naar Kaapstad om de Tafelberg te gaan beklimmen. Ik dacht als iedereen deze week van bergen af gaat, gaan wij de berg op. Dit plan ging helaas ook al niet door. Het was zo bewolkt dat we het zonde vonden om naar boven te gaan en dan vervolgens geen uitzicht hebben, omdat we in de wolken zitten. Toen maar op een hop on-hop off bus gestapt om een rondje door Kaapstad te touren. Helaas bleek op zondag ook nog eens half Kaapstad gesloten te zijn.

Aangezien het carnaval was, moest er natuurlijk ook even geskyped worden met mijn vriendinnetjes. Mooi aangekleed in mijn kapiteinsjurkje, die ik speciaal voor deze gelegenheid meegenomen had, voor de webcam. Moet wel zeggen dat kingsen veel lastiger is via de webcam.

Om te voorkomen dat wij Afrikaanse lichaamsvormen aannemen, kunnen we hier gelukkig ook sporten. We kunnen hier squashen en op een crèche in het dorp wordt 1x per week een soort van gefitnesst. Op die crèche zijn een soort van speeltoestellen en daarop kun je ook allemaal oefeningen doen. Aangezien ik nog nooit gesquasht of gefitnesst heb, moet ik zeggen dat spierpijn flink aanwezig is (geweest).

Nou voor de komende dagen en weekenden staan er weer genoeg leuke dingen op de planning. Het voelt nog wel een beetje als vakantie hier. Morgen hebben we een uitstapje met de oudjes van het verzorgingshuis, we mogen met ze mee naar het strand! Waarschijnlijk zijn wij dus de vrijwilligers die de rolstoelen door het zand mogen duwen, maar ach. Dit weekend hebben we zaterdag een wijnproeverij en zondag gaan we voetballen tegen een team uit een township van Kaapstad, ik ben benieuwd.

Jullie horen het wel weer!