De tijd vliegt

Zo, het is weer tijd voor een verslag. Ik denk dat dit alweer het op een na laatste verslag zal zijn vanuit Grabouw, want over 3,5 week gaan we al reizen. De tijd vliegt en het aftellen is begonnen. Het is echt een heel raar idee dat de stage hier er al weer bijna op zit. Op één van de stageplekken hebben we zelfs al afscheid genomen. We hadden voor alle kinderen muffins gebakken en hebben deze aan de kinderen gevoerd. Heel erg leuk, helaas mogen er geen foto’s geplaatst worden.

Als echte Hollander zal ik het even over het weer hebben. Voor iedereen die denkt: Afrika, daar schijnt altijd de zon. Dat is niet waar, het wordt namelijk winter hier. Overdag kan de temperatuur nog wel oplopen tot de 23-25 graden, maar ’s avonds koelt het flink af. De temperatuur loopt alleen op als de zon schijnt, maar helaas schijnt die de laatste tijd veel minder. We zitten in een deel van Zuid-Afrika waar het veel regent. We wonen in een huis met totaal geen isolatie en geen verwarming, overdag is het dus buiten vaak warmer dan binnen, maar ’s avonds koelt het weer heel hard af in huis. Rond 4uur komen de dikke truien tevoorschijn en ’s avonds kan ik niet meer slapen zonder mijn dubbele deken en twee fleece dekens. Ook wil ik hierbij mijn lieve zusje bedanken voor de heerlijke onesie waar ik niet meer zonder kan.

Naast stage hebben we natuurlijk ook nog leuke dingen gedaan. We zijn in Kaapstad naar een rugbywedstrijd geweest, de Stormers uit Kaapstad tegen Western Force uit Australië ergens. Rugby is echt een hele leuke sport om een keer live te zien. Ook hebben we Lions Head beklommen,dit is een berg die naast de Tafelberg ligt. Dit was echt klimmen en door mijn hoogtevrees waren sommige stukken (vooral omlaag) een flinke uitdaging, maar achteraf was het echt heel vet. Voor de rest hebben we de tijd vooral doorgebracht met feestjes en stapavonden. Vorige week zaterdag hadden we met alle studenten uit Genanendal en Grabouw een ‘kinderpartijtje’, een feestje in de lokale kroeg van Grabouw waarbij je verkleed moest komen als je jeugdheld. Carmen, Daisy en ik waren prachtig verkleed als Barbie.

Sinds vorige week hebben we trouwens weer een nieuwe auto, auto nummer 4. Best een goed gemiddelde in 4 maanden, zegt ook wat over de kwaliteit van de auto’s. Auto nummer 4 is overigens weer een witte Mazda uit het jaar 1920, net zoals nummer 1, 2 en 3. Maargoed, auto nummer drie begon 3 weken geleden ineens te klinken als een Ferrari, vonden we best leuk dus zijn we fijn mee doorgereden. Toen die auto paar dagen later ineens als een opstijgend vliegtuig begon te klinken zijn we toch maar eventjes langs de garage geweest, verbrandingsmotor kapot. Nou prima, allemaal gemaakt. Week later deed auto nummer 3 toch best moeilijk met starten, na een push-start (ben ik ondertussen niet meer vreemd van) naar de garage, startmotor kapot. Het verhuurbedrijf vond het te duur om de startmotor te vervangen of te maken, dus kregen we maar een nieuwe auto, auto nummer 4. Auto nummer 4 rijdt (tot nu toe) prima, maar lekke band nummer 3 was helaas afgelopen week ook een feit, we hebben maar meteen een membership aangevraagd bij de bandenhandel want die zagen ons alweer aankomen.

Nou, nog 3,5 week stage, dat betekent ook dat we nog maar 3 weekenden hebben om leuke dingen te doen.. Gelukkig hebben we nog leuke dingen op de planning staan. We gaan volgend weekend een weekend naar Cederberg toe om te hiken. Ook gaan we nog naar Hermanus om daar walvissen te spotten. Voordat ik ga reizen zal er nog wel een verslagje volgen, maar eerst ga ik hier nog even van mijn laatste weken genieten!

Liefs, Lyanne